از انجایی که یه مادر ۲۴ ساعته است و مثل خیلی از مامان های این مدلی دلش ساعت هایی رو می خواد که فقط برای خودش باشه، فکر کردم شاید دلچسب ترین هدیه تولدش، داشتن چند ساعت آزاد و یه گشت و‌گذار کوچولو باشه. این شد که سه هفته مونده به تولدش با همسرش هماهنگ کردیم که بتونه روز موعود مرخصی بگیره و در کنار بچه ها باشه. از طرفی چون دوست داشت من و یار دبستانی باهم باشیم باهاش هماهنگ کردم و اونم موافق بود. صبح اول وقت با همکاری همسرش بی سر و صدا وارد ساختمون شدیم و کیک به دست پشت در واحد بودیم و به محض باز کردن در اهنگ تولد رو براش پلی کردیم و بعد از لباس عوض کردن و چندتا عکس جینگیل و مستون گرفتن از خودش و همسرش و بچه ها بردیمش درکه. بعد از سالها دوری از کوه کلی بودن تو اون فضا و اب و هوا حالم رو‌خوب کرد و از همه مهمتر خوشحالی بیش از اندازه اش بود که هر پنج دقیقه یکبار ابراز می کرد و ما رو‌شرمنده.
به همسر می گم چقدر خوبه که دارمت و می تونم رو کمک هات حساب باز کنم، چقدر خوبه که با وجود پرمهرت زندگیم رو لذتبخش کردی، چون مطمینا بدون همکاری های از ته دلیش هیچ کدوم از برنامه هام نمی تونست عملی بشه.
پ.ن: امروز از به شرکتی که اواخر فروردین مصاحبه داده بودم زنگ زدن برای نهایی کردن قول و قرار و استخدام. راستش از همون اول با دیدن کوچک بودن شرکت کلی خورد تو ذوقم. بهشون گفتم متاسفانه نمی تونم باهاشون همکاری کنم. شاید چون بچه ها هرروز کلاس ان لاین دارن و باید کنارشون باشم یه مدت بی خیال رزومه دادن و مصاحبه کردن بشم تا ببینم با کشف واکسن کرونا که گویا امروز تو انگلیس تایید شده چه اتفاقی قراره برامون بیافته.
احساس می‌کنم سال‌هاست که تو یه قفس طلایی گیر افتادم و امکان فرارم نیست. برای پرواز پرهام چیده شده. دلم خیلی چیزها می خواد که با شرایط فعلی که دارم امکان پذیر نیست و مثل همیشه این منم که دارم از خواسته‌هام می گذرم. ناشکری نمی‌کنم اما واقعا دلم برای خود آزادم تنگ شده. منی که از ۱۶ سالگی تو دنیایی از مسیولیت‌های ریز و درشت غرق شدم، الان واقعا دلم تعهدهای کمتری می‌خواد. دلم می‌خواد کارهایی که دوست دارم رو انجام بدم ولی همیشه دوجفت چشم هست که من رو‌می‌پاد و از من توجه همیشگی می‌خواد.
بعد از دوماه که سامانه دانشگاه ایراد داشت و نمی شد وارد پورتال شد امشب موفق شدم وارد وضعیت مالی ام بشم و ببینم برای سومین ترم متوالی ممتاز علمی شدم. ای کارفرمایی که دنبال کار می گردی من حروووووم شدم بیا و‌زودتر من رو پیدا کن تا هم تو به مراد دل برسی و هم من :)))
کتاب” خالکوب آشویتس” بر اساس داستان واقعی نوشته شده است. در زمان جنگ جهانی دوم، لالی سوکولوف، یکی از هزاران زندانی اردوگاه آشویتس است که وظیفه خالکوبی شماره بر ساعد تازه واردان به او‌سپرده می شود. گیتا یکی از صدها زندانی ایستاده در صف خالکوبی است. عشق در یک نگاه اتفاق می افتد و رنگی دیگر به این ماجرای هولناک می دهد.
این کتاب هر دو مولفه ی جذاب دوست داشتنی من را یعنی واقعی بودن و راوی بخشی از تاریخ جهان بودن را دارد. چه بسیار با این کتاب زندگی کردم و گریستم . چه بسیار ظلم ها دیدم و باریدم. بسیار دوستش داشتم و بسیار سپاسگزارم از “ شادی جان ” بابت هدیه دادنش.
پ.ن: فکر اینکه تمام این جنایتهای نازی ها چیزی حدود چهل سال قبل از تولد من به وقوع پیوسته و همین آلمان پیشرفته ی امروزی، روزگاری نه چندان دور آدم ها رو تو کوره های آدم سوزیش سوزانده، حالم رو خراب می کنه. از طرفی این تاریخ نه خیلی دور امیدوارم می کنه به تغییر. شاید چهل سال دیگه کشور من، کشوری سبزتر و ابادتر با مردمانی پرامیدتر باشه. شاید چهل سال دیگه نسل های بعدی خوشحال باشن که تو‌دوره ی پدرها و مادرها و پدربزرگ ها و مادربزرگ هاشون متولد نشدن. همین خیال خوش دلگرمم می کنه.
تو اتاقم هستم و سخت درگیر هماهنگی کلاس های ان لاین بچه ها با مادرها که پسرک می یاد و می گه مامان نمی یای بیرون؟ نگاهی به ساعت می ندازم و می بینم ساعت از نه شب گذشته و وقت شام بچه هاست بلند می شم که برم اشپزخونه صدای همسر رو‌می شنوم می گه پفک خریدم تا می یام بگم بعد شام صدای دخترک می یاد که داد می زنه تولدت مبارک و صدای نجواوار پسرک و پدرک که می خوان جلوی دهنش رو بگیرن و سوپرایزی که در یک قدمی اش، فقط چند ثانیه زودتر لو می ره و پسرک کادو به دست جلو می یاد و می گه مامان من رنگ قشنگتری برات انتخاب کرده بودم ولی بابا گفت اون خیلی خوب نیست. باورم نمی شه موقع خرید کادو پسرک، پدرک رو همراهی کرده و به مدت دو هفته این راز رو تو سینه ی شش ساله اش پنهون کرده تا سروقتش سوپرایزم کنه. نگم از همسری که هیچوقت تاب غم و غصه هام رو نداشته و همیشه به هر بهانه نهایت سعیش رو کرده و می کنه تا من رو خوشحال کنه و شاید ندونه که من همیشه در کنارش خوشبخترین دختر دنیام.
و خواهری که اون سر دنیا با هزاران مشغله فکری و با اختلاف ساعت دو ساعته و نیمه درست دو دقیقه بامداد برام پیام صوتی می گذاره و تولدم رو تبریک می گه و در جوابش تمام نیروهای وجودم رو جمع می کنم تا از شکستن بغضم جلوگیری کنم که با دیدن کلیپی که از عکس هامون ساخته مثل ابر بهار می بارم و می بارم...
فکر کن یکسال پیش خیلی اتفاقی با وبلاگ دختری اشنا می شی که هرقدر نوشته هاش رو‌می خونی لذت می بری از نوشته هاش، انتقاداتش، دیدگاه سیاسیش و بلافاصله تو کانالش جوین می شی و هرروز بروزترین خبرها رو تو کانالش می بینی که خیلی سر بسته اشاره ای به اصل داستان کرده و کنجکاو می شی بری ته و توش رو در بیاری تا متوجه قضیه بشی. بعد کم کم بیشتر نوشته های وبلاگش رو می خونی و از لابه لای واژه هاش به قدرت دخترک پی می بری و می فهمی چقدر تونسته خوب از پس مشکلاتی بر بیاد که هر ادمی نمی تونه یکی شون رو حتی تاب بیاره و این دخترک قوی دنیای مجازی من، نه یکی که دوتا از تلخ ترین ها رو‌پشت سر گذاشته و کماکان با تمام قوت روپاست و به جای عجز و ناله از زیبایی های دنیا و زندگی می نویسه از قدرت محبت و واژه های مثبت. اونوقت این دخترک قشنگ خطه سبز سرزمینم نم نمک دلت رو می بره و یکراست می شینه تو قلبت و یواش یواش از دنیای مجازی وارد دنیای واقعی تو می شه. جوری که اهلیت می کنه و تو کم کم وابسته پیام های گاه و بی گاه تصویریش می شی و اگر فاصله زیادی بیوفته تو تکرارشون تو دلتنگ می شی. همین دخترک خوشرو چند روز مونده به تولدت ادرست رو‌می گیره و در حالی که انتظار دریافت یه کتاب از طرفش داری می بینی داخل بسته با دنیایی از مهر و‌محبت دوتا کتاب بی نظیر برات هدیه گرفته و همون لحظه بی درنگ اشک شوق تو چشمات جمع می شه و دلت می خواد از لابلای امواج موبایل به سرعت نور به شهرش سفر کنی و تنگ به اغوشش بکشی و در گوشش یواشکی بگی مرسی که اینقدر خوبی و دنیا رو با مهربونی هات برام قشنگتر کردی.
کتاب پی دی اف شده” حالا خودم حرف می زنم” ثریا اسفندیاری، همسر دوم محمدرضا شاه رو امروز خوندم. واقعا به خوندن کتابهای تاریخی علاقمند هستم و با سرعت بالایی تمومشون می کنم. باید بگردم یه کتاب تاریخی درست و درمان پیدا کنم و این چند وقت باهاش مشغول باشم.
دیشب استاد راهنمام زنگ زد و پرپوزالم رو تایید کرد. گفت تا ده روز دیگه بهت خبر می دم که رو سایت بارگذاریش کنی. کلی خوشحال شدم. اما پرپوزال دوستم رد شد و قراره دوباره یکسری اصلاحات روش انجام بده. امیدوارم زودتر اون هم نواقص رو کامل کنه تا باهم پیش بریم. استاد راهنمامون با سرعت مورچه واقعا ما رو داره جلو می بره و امیدوارم دفاعمون به ترم دوم سال تحصیلی نکشه.
خونه مون رو رنگ زدیم و دارم یه خونه تکونی اساسی می کنم و با وجود خستگی زیاد اما خیلی تمیزی و مرتب بودن خونه برام خوشایند و انرژی بخش هست. فرش ها رو هم امروز دادیم بشورن و واقعا واقعا احساس تمیزی می کنم :)