دو هفته ای هست که دارم سریال خانوادگی  زیبای This is usرو می بینم. این چند وقت  احساس می کنم به مرز افسردگی شدید نزدیک شدم که  درصد بالای وخامت وضع و حالم ناشی از شرایط بحران زده ی کشورم و اوضاع سیاسی و اقتصادی افتضاحش هست که نه می تونی برای فردات برنامه ای بریزی نه می تونی آزادانه ابراز عقیده کنی و نه می‌تونی دلخوش به فرداهای روشن باشی که هرچی می بینی فقط خاکستری رو به سیاه هست و‌بس ولی دیشب با دیدن اون قسمت از سریال This is us که نشون می داد “جک” چطوری مرد، تصمیم گرفتم قدر داشته هام رو بدونم، قدر حضور مهربون همسر در کنارم، قدر بودن بچه ها و مامان و بابام و خواهرها و‌برادرهام. به این فکر افتادم که من هنوز کلی دلخوشی در کنارم دارم که چشمهام رو بروشون بسته ام  و باید ببینمشون. ناملایمات همیشه هست و این هندل کردنشونه که خیلی مهمه و‌من باید یاد بگیرم.