این روزهای اردیبهشتی مثل یه ماهی داره از دستامون سر می خوره و باید یکسال دیگه صبر کنیم برای دیدنش. گاه گاهی سهم مون از این هوای بهشتی  یکی دوساعتی رفتن بالای پشت بوم هست و بس. دوچرخه سواری بچه ها و خاک بازیشون جزو شیرین ترین لحظاتشون روی پشت بوم  حساب می شه و من چقدر خوشحالم که دوتا هستن و همبازی هم. درسته بزرگ کردنشون باهم واقعا سخت بود و روزهایی رو یادم می یاد که هردو رو پوشک می کردم، هردو باهم بهونه می گرفتن هردو باهم خوابشون می گرفت و بداخلاقی می  کردن ولی خب هرچی بود گذشت و الان نتیجه ی با هم بودنشون واقعا لذت بخشه. 

نسبت به اوایل هفته حالم خیلی بهتره و امیدوارم حالا حالاها با روحیه بمونم .