دلم دردی که دارد با که گوید. گنه خود کرده تاوان از کی جوید ...

دیروز وقتی سر ساعت رفتم دنبال دخترک صدای گریه هاش رو که از بالا می امد شنیدم و بدو بدو رفتم پیشش. تو اولین نگاه فهمیدم از گشنگی افتاده رو دور بهانه گیری و مثل ابر بهار برای یه تلفن اسباب بازی گریه می کرد و شانس اورده بودم از چندین روز قبل یه کادو خریده بودم که توی موقعیت مناسب بدم بهش و از اونجایی که تو صندوق عقب ماشین بود و همراهم سریع با وعده ی جایزه ارومش کردم و از تو کیفش شیرش رو دادم بخوره که یکم اروم بگیره. قربون گل پسر برم من که رفتنی کلاس بخاطر ازدحام جمعیت وقتی کارکنان مهد دخترک رو از پسرک می گیرن و می فرستن قسمتی که بچه ها تازه وارد باید می رفتن بغضی می شه و سرکلاسش گریه می کنه و به تیچرش می گه من خواهرم رو گم کردم و اون هم هماهنگ می کنه تا پسرک بره به خواهرش سر بزنه و با خیال راحت تو کلاسش حضور داشته باشه. برادرانه های پسرک رو که می بینم دلم قنج می ره برای این همه احساس مسئولیتش در برابر خواهرکش. و دخترک رو که می بینم دلم ضعف می ره برای اینکه داداشش رو خدای روی زمین می دونه و تمام توجه اش به برادرش هست تا ببینه اون چیکار می کنه که اونم همون کار رو انجام بده. 

دیروز چون بلافاصله بعد گذاشتن بچه ها تو کلاس برای خودم برنامه داشتم اصلا چیزی از دوری و ندیدنشون حس نکردم اما امروز به محض گذاشتنشون، تو راه برگشت، الان تو خونه یه بغضی به چه سنگینی راه گلوم رو بسته و دارم فکر می کنم به پدر و مادرهایی که چطور تونستن بعد یه عمر زندگی با بچه هاشون اونا رو بفرستن خونه ی بخت. راستش رو بگم در حین رانندگی احساس می کردم این همه چشم انتظار اول مهر بودم و این سه ساعت طلایی، ولی پام نبود بیام خونه. خونه بدون بچه ها خیلی سوت و کوره. می دونم خوب می شم و هیچ وقت تو مستقل بار اوردن بچه ها ضعیف نبودم و استقبال کردم از ازادی هاشون اما از طرفی هم به خودم حق می دم یه امروز رو بشینم رو مبل و گوله گوله برای حال الانم بی صدا اشک بریزم بلکه آروم بشم.