چه حس خوبیه بعد سالیان سال دوری از کامپیوتر و لب تاب با صفحه ای به جز صفحه ی موبایل و تبلتت کار کنی. بی اغراق فکر می کردم تایپ کردن از خاطرم رفته. این روزها به بهانه ی تایپ ارایه های کلاسیمون لب تاب رو اوردم دم دستم و گذاشتم رو پام و با لذتی وصف ناشدنی مشغولم. احساس می کنم از دوران ماقبل تاریخ پا به قرن بیست و یکم گذاشتم. امتحانات دی ماه شروع می شه و باید جوری برنامه ریزی کنم که این حجم درسهای نخونده رو بخونم چون اصلا دوست ندارم اول ترمی نتیجه ضعیفی بگیرم. یکی دو هفته پیش حرف دلم رو خیلی محترمانه به یکی از اساتید که دو تا درس دو واحدی و سه واحدی باهاش دارم و هر جلسه بی اغراق کل کلاس رو با بچه های ترم بالایی در خصوص پایان نامه ها می گذرونه و اصلا حواسش به درس دادن به ما نیست رو زدم و دقیقا از اون روز پایان نامه ای ها رو راه نمی ده به کلاس و حضور فیزیکی و روحی داره سرکلاس و دیگه ساعت اخر رو هم نمی پیچونه که بدون تشکیل دادن کلاس، پیعام پسغام بفرسته که نمی یام و برید خونه. درسته بچه های کلاس خیلی از دستم ناراحت شدن که تو باعث شدی دیگه زودتر نریم خونه، اما ذره ای حرف بی منظقشون برام مهم نیست چون از اول که امدن برای ثبت نام می دونستن که این روزهای پر مشغله رو پیشرو خواهند داشت. اگر نمی گفتم از خودم حس بدی می داشتم که با سکوتم امکان تضییع کردن حق و حقوقم رو به طرف مقابلم دادم. دارم شهریه می دم و زمان می گذارم و بچه هام رو دو روز در هفته درست  و درمون نمی بینم و این همه راه می کوبم می رم و برمی گردم که به یه نتیجه ی خوب برسم نه اینکه استاد نباشه و درسی نده و بود و نبودم تو اون کلاس فرقی نداشته باشه. اگر اینجوری می خواستم که بصورت مجازی بر می داشتم کلاس هام رو، حالا یا پیام نور، یا الکترونیکی.