داشتم فکر می کردم که پدر و مادرها هرآنچه در دوران بچگی و جوانی ازشون دریغ شده رو، سعی می کنن شرایطش رو با جون و دل برای بچه هاشون مهیا کنن که اون حسرت خاص تو دل پاره ی. تنشون نمونه. پدر و مادری که سواد ندارن سعی می کنن بچه هاشون حتما باسواد شن، اونایی که سواد دارن اما تحصیلات دانشگاهی ندارن سعی می کنن حتما بچه هاشون با محیط دانشگاه آشنا بشه و اونایی که تحصیلات دانشگاهی دارن، سعی می کنن بچه هاشون با موسیقی و ورزش و زبان آشنا بشه وووو همینجور این سیر تکامل پیش می ره. آشنای دوری داشتیم که متخصص قلب هست، هم خودش هم خانمش پزشک هستن تازه همین دوروز پیش تو اینستاگرامشون متوجه شدم عموی نود ساله اشون که بتازگی فوت کردن هم پزشک بودن! می خوام بگم واقعا هیچی تو این دنیا عادلانه تقسیم نشده، اینکه من کجای دنیا بدنیا بیام با چه پدر و مادری با چه فرهنگ و سواد و موقعیت اقتصادی، دست من نیست بنابراین من الان من، هرچی هست و نیست بیشتر بواسطه ی همین شرایطی که تحت اختیار من نبوده بوجود امده. قبول دارم یه جاهایی تو درصد معدودی از ادمها، اراده و صرف فعل خواستن  و البته بازهم دست به دست دادن مه و خورشید و فلک، می تونه به چربه به این شرایط. میزان دانش پدر و مادر، موقعیت مالی شون  و آینده نگریشون می تونه زندگی و اتیه ی یک بچه رو از این رو به اون رو کنه....

یه سریال امریکایی هست بنام " گریز اناتومی" سال هاست که داره پخش می شه و دنبالش می کنم. یه تعداد انترن بودن که به مرور رزیدنت می شن و بعد پزشک و کل داستان تو فضای بیمارستان و اتاق عمل می گذره و در عین حال گریزی هم می زنه به زندگی شخصی هرکدوم از دکترها. من این اواخر احساس می کنم شاید واقعا می تونستم پزشک بشم اگر در سن پایین با این  محیط و فضا و حال و هوا آشنا می شدم و کشف می کردم که عاشق خلق معجزه ام.... کلا یه چیزهای قابلیت تغییر دادن کل مسیر زندگی ادمی رو دارن که بدنیا امدن در چه خانواده ای با چه پدر و مادر و خواهر و برادری یکی از اون هاست ...

پ.ن: تو بازی کودکانه ی خواهر و برادری، دندون جلوی خواهرک شکست و دو روزه که من غمگین ترین مادر دنیام ...