چندین روز بود حالم به شدت گرفته بود، غم رو دلم سنگینی می کرد، از این سر تا ان سر خانه لخ و لخ کنان می رفتم و اصلا برایم مهم نبود بهم ریختگی خانه. در و دیوار به طرز مضحکی کلافه ام کرده بودند و من فکر می کردم اگر یکروز دیگر در این بل بشو بمانم می میرم. همین که رسید خانه بچه ها رو دست خودش سپردم و رفتم که بخوابم و خوابیدم. دلم نمی خواست بیدار شوم و بروم در نقش زن افسرده و بی حال این چند روز، ولی چاره نبود به محض پای گذاشتن در سالن خانه ای دیدم بس تمییز و مرتب. اشپزخانه ای همچون دسته ی گل. زن افسرده به ثانیه ای نکشیده جایش را داد به زن خندان. زنده شدم روحی دوباره در کالبدم دمید و جانی گرفتم. من با شلوغی و بل بشویی از پا در می ایم. چقدر دعا کردم به جانش از ته ته دل که اینگونه حال زار مرا با مهربانی اش خوب کرد، خوب خوب.