عین سه روز گذشته مان به مریضی و پرستاری گذشت. آخرین نفر من بودم که امروز توان حرکت کردن، حتی اشامیدن اب را نداشتم که معده ام قبولش نمی کرد و خلاصه اینکه روزهای سختی بود که در حال گذراندنشان هستیم. بعدازظهر بی حال ولو می شوم برروی تخت و برای لحظاتی خوابم می رود بیدار می شوم و می شنوم که پسرک در حینی که خواب بوده ام امده بخور را روشن کرده که زودتر خوب بشوم. غروب با ته مانده انرژی که داشتم برای جوجه ها برنج گذاشتم و چون یارای ایستادنم نبود کنار مبل داز کشیدم تا اب برنج که تمام شد بروم و دم بگذارمش که یکدفعه پسرک ملحفه به دست امد و انداخت برروی پاهای عریانم و با ان زبان پرمهرش گفت" گرمت بشه، ایشالله زود خوب بشی" دیگر نگویم از بوسه ای وقت و بی وقتش که با لبهای غنچه شده اش به سمتم می اید و من لپش رو می بوسم و او نیز هم.