یه دستم به سرخ کردن سبزی قرمه است یه دستم به گذاشتن نهار پسرک و یه دستم به شستن ظرفها که دخترک مدام می یاد آشپزخانه و آویزان پاهایم می شود و درخواست اغوش دارد چندین بار بغلش می کنم و دوباره زمین می گذارم که به کارهایم برسم که وقت تنگ است  اما مگر دخترک راضی می شود، با عصبانیت سرش داد می زنم، هاج واج نگاهم می کند و هیچی نمی گوید و من مشغول کارهایم می شوم یه آن به خودم می یایم و می بینم پنج دقیقه هست که نه دخترک رو می بینم نه صدایش رو می شنوم دنبالش می گردم و کوچولوی مو فرفریم را در حالی که کنار مبل دراز کشیده می یابم که ارام ارام با خوردن یقه ی لباسش  مشغول است. با شرمساری تمام محکم به اغوش می فشارمش و روی ماهش را می بوسم. از ان لحظه تا به حال این جمله درسرم دوران دارد "وای به روزی که کودکت تو را مامن ارامش خود نداند و آن را جایی دیگر بجوید".