راست می گویند که همه ی حساسیت ها و ذوق و شوق ها برای بچه ی اول است. امروز به این نتیجه رسیدم که چقدر برای دخترک کم کاری کرده ام. بیش از یکماه و نیم از نیش زدن و در آمدن دندان های سوم و چهارمش می گذرد و من هیچ جا ثبت نکردم تاریخش را. حتی ننوشتم اولین قدم های مستقلش رو که دو هفته پیش اتفاق افتاد و من تنها به گرفتن فیلمی چند ثانیه ای بسنده کردم. می توانم اعتراف کنم حتی اولین های پسرک را هم بعد از بدنیا امدن دخترک هرچندتا یکی نوشته ام. داشتن و بزرگ کردنن دو فرزند با فاصله ی سنی کم، دست تنها، واقعا سخت است و وقتی مریضی هم به آن اضافه می شود نور علی نور گاهی من کم می آورم گاهی همسر. گاهی من از فرط خستگی می زنم به فاز افسردگی و گاهی همسر. خصوصا اینکه فرزندان حساس و بدغذایی داریم که خیلی از تفریحات رایج بین پدر و مادرها را نداریم و همین نداشتن زنگ تفریح ها، کمی بچه داری را برایمان سختتر از معمول کرده است.
