چقدر دوست داشتم، فیلم "دختر" رو شما هم می دیدی. چقدر " احمد" شبیه شما بود. همونطور عینکی تپلی قد متوسط، مسئولیت پذیر، انسان، فقط موهاش سیاهتر از شما بود و چارستون بدنش صافتر از شما. به همون اندازه که " ستاره" به دنیای " احمد" راه نداشت، من به دنیای شما. آخ امان از دست شما پدرها که نمی دونید خنده تون، دست های نوازشگر مهربونتون، نگاه تائید کننده تون تا چه حد می تونه رنگین  کنه دنیای دخترک هاتون رو.