یکی از بزرگترین دلخوشی این روزهایم دوست داشتن و حمایت های از سر عشق پسرک هست نسبت به خودم. تمام قلبم سرشار از شادی می شود با دیدن صحنه هایی این چنینی که راضی نیست ذره ای مادرش را ناراحت ببیند. پدرک در اوج شوخی و خنده به پسرک گفت مادرت را «دوپس کن» (دوپس کردن اصطلاحی است رایج بین ما به نشان ضربه زدن از سر شوخی)، اما پسرک طفره رفت و در نهایت میان اصرارهای پدر برای «دوپس کردن» مادر، خودش، خودش را «دوپس» کرد. هنوز هم با یادآوری صحنه ای که دیدم چشمهایم تر می شود، آخر پسر هم این چنین پرمهر، مهربان، سخاوتمند و به دور از ذره ای حسد؟! خدایا تمام کودکان دنیا را همیشه سالم و سلامت نگه دار و پسرک و دخترک مرا هم.